60% van de Joodse Israëli's gelooft dat er een kans is op een gewapende strijd

Screenshot TV

De kloof die is ontstaan ​​na de juridische hervorming wordt dieper. De partijen nemen compromisloze posities in en genieten zo van een gevoel van morele zuiverheid. Maar hoe zal hun aandringen worden beoordeeld als blijkt dat het heeft geleid tot een gewelddadig intern conflict en een vreselijke schade aan het wonder van de soevereine opstand van het Joodse volk?

The Jewish People Institute zocht het uit:

De orde van het uur verplicht ons allemaal volwassenheid en verantwoordelijkheid te tonen en te praten om tot een compromis te komen. Het is zonneklaar dat de procedure in de commissie Grondwet, Recht en Justitie niet stijgt tot het niveau van een aandachtig gebod tussen de geledingen van het volk.

Uit een onderzoek uitgevoerd door het Jewish People's Policy Institute (JPPI) blijkt dat 50% van de Israëli's voorstander zijn van gesprekken over de hervorming voordat deze wordt gepromoot, waaronder 42% van de kiezers van de coalitiefracties en 56% van de kiezers van de oppositiefracties. Ze begrijpen dat bij gebrek aan echte communicatie gevaarlijke vlammen de randen van het kamp in brand steken.

Dit zijn de feiten: 60% van de Israëli's gelooft dat er een kans is (groot of zeker) dat de strijd tussen de tegenstanders van de hervorming en haar aanhangers zal ontaarden in geweld.

Deze bezorgdheid bestaat in alle kampen, in vergelijkbare verhoudingen, en is niet afhankelijk van het politieke wereldbeeld, de leeftijd of het niveau van religiositeit. Slechts minder dan een derde van de Israëli's (31%) denkt dat de kans hierop klein of onbestaand is.

Als er geweld uitbreekt, God verhoede het, kunnen degenen die vandaag weigeren te praten er morgen achter komen dat ze onverantwoordelijk hebben gehandeld ondanks het gevaar. Ze zullen niet kunnen zeggen "onze handen hebben dit bloed niet vergoten en onze ogen hebben niet gezien".

We hebben tijdens ons nationale leven ernstige trauma's meegemaakt, zoals Altlana, de moord op Rabin en de afscheiding. Elk van deze gebeurtenissen staat op zichzelf en kan niet worden vergeleken met de andere - maar het waren allemaal momenten waarop de Israëlische solidariteit zwaar op de proef werd gesteld en aan het eind van de dag was het voorbij.

Op dit moment ontwikkelt zich een ander gevaarlijk moment: uit het onderzoek blijkt dat 35% - een op de drie - bang is voor een broedermoordoorlog. We hebben het gecontroleerd: deze geloven dat dit geen politieke of media-spin is, maar een echte zorg.

Tegen deze achtergrond is daadkrachtig optreden van de overheid vereist om een ​​echte dialoog te bevorderen. De verdeeldheid in de natie met betrekking tot de hervorming is een feit - 41% steunt het en 44% is ertegen, maar de verdeeldheid mag niet worden vertaald in een broedermoordoorlog. Het mechanisme dat dit zal voorkomen is de dialoog, die het hart opent om te luisteren naar de benarde situatie van de ander met een oprecht verlangen om een ​​zinvol compromis te bereiken.

Compromis is niet alleen de enige praktische manier om een ​​ramp te voorkomen, het is ook de wil van het volk: uit het onderzoek blijkt dat Israëli's denken dat er een verandering nodig is in het rechtssysteem (slechts 16% is tegen elke verandering), maar ze geloven ook dat het niet de revolutionaire verandering kan zijn die is voorgesteld door de minister van Justitie (slechts 22 % steunt elke verandering die de hervorming voorstelt).

Om deze duidelijke wens van het Israëlische publiek te realiseren, is het onmogelijk, absoluut verboden, om je te verschuilen achter het argument "er waren verkiezingen en de zaak was beslist", en tegelijkertijd is het onmogelijk, absoluut verboden, om vast te houden je hielen in het zand en beweren dat elke verandering "het einde van de democratie" is.

Het compromis moet de klassieke structuur behouden van drie autoriteiten die een gezonde spanning tussen hen hebben, zodat geen van hen de anderen zal overnemen en hen van hun inhoud zal ontdoen. Degenen die de hervorming nastreven beweren dat het nodig is omdat de rechterlijke macht haar rechtmatige plaats heeft overschreden, terwijl degenen die tegen de hervorming zijn, beweren dat het de uitvoerende macht zal toestaan ​​​​om over de andere autoriteiten te heersen. Een balans is dus vereist.

Helaas is Israël niet bereid overeenstemming te bereiken over de goedkeuring van een volledige grondwet inclusief een mensenrechtenhandvest, zoals gebruikelijk is in westerse democratieën. De moeilijkheid komt voort uit de cultuuroorlog tussen de ideologische kampen in Israël.

Maar Israël moet de spelregels accepteren waarmee de cultuuroorlog zal worden gevoerd. Deze regels zijn, in alle hervormde democratieën, vastgelegd in gepantserde wetten - die niet kunnen worden gewijzigd door een normale coalitiemeerderheid - die betrekking hebben op wetgeving, rechtspraak en regulering van de activiteiten van overheidsinstellingen.

De afwezigheid van gepantserde regels - het bestaan ​​op drijfzand - duwt Israël op een glibberige helling van bestuurlijke instabiliteit. Het constitutionele vacuüm creëert een verleiding waar de Israëlische regeringen (vorige en huidige) niet aan kunnen voldoen en ze veranderen de regels, als materieel in de hand van de maker, volgens tijdelijke behoeften. De huidige crisis kan een nationale kans zijn om de situatie te corrigeren door middel van een breed compromis over de spelregels die ons vanaf nu allemaal zullen binden. Om dit te bereiken is daadwerkelijke communicatie nodig. Politici - kom tot bezinning. Het schrift hangt aan de muur.