'Alles is naar de Filistijnen' - een column van Simon Soesan over de realiteit die men in Nederland niet wil zien

Screenshot YouTube

Wanneer u de waarde “de Filistijnen” opzoekt, vindt u het volgende: “De Filistijnen waren een zeevarend volk dat zich aan het eind van het 2e millennium v.Chr. op de kuststrook in het zuiden van Kanaän vestigde”

Gaza heet dat sindsdien, wat voortkomt uit het woord “Aza”, het Arabische woord voor “krachtig”, daar deze omgeving bekend stond om hun kracht. Al drieduizend jaar heet deze omgeving “Aza”, of Gaza in de Europese talen. Net als vele andere woorden (zoals bijvoorbeeld het Arabische woord “Shech”, wat een hoge leider betekent, dat vertaald werd in Sheik, oftewel Schaak in het Nederlands – het schaakspel komt uit Perzië, en was een Koningsspel) werd het aangepast in de diverse talen en dialecten.

Drieduizend jaar later heet Gaza nog steeds Gaza, de inwoners heten Gazanen. Dat was allemaal acceptabel tot aan 1967. Tot die tijd stond Gaza bekend in de Arabische wereld als een streek met vele bendes, bekend om de inteelt. Toch kon je als Israeli na 1967 in Gaza inkopen doen, heerlijk eten en vrij rondlopen. Een frappant kenmerk van Gaza was het feit dat er maar één fabriek was: de fabriek van SevenUp. Gazanen waren voornamelijk landarbeiders, maar ook daar, gelijk aan de Arabische cultuur, werkten voornamelijk vrouwen. Mannen waren bezig met roken, eten en een groot gedeelte hield zich bezig met misdaad.

Toen in 1977-78 de vrede tussen Egypte en Israël werd besproken, weigerde de Egyptische president Sadat Gaza terug te nemen. “Die troep mag je zelf houden.”, was zijn antwoord aan premier Begin, volgens de protocollen van het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken.

Toch wilde Israël goodwill tonen tijdens het onderhandelen van het vredesverdrag tussen Israël en Jordanië in 1993 en kwam het idee “Gaza eerst” naar voren: daar het onderhandelen met de Palestijnse Autoriteit ook gaande was in die tijd (er is een interim vredesverdrag tussen Israël en de PA getekend in 1994), werd er besloten het beheer van Gaza over te dragen aan de PA, om te zien of dat zou lukken. Israël stuurde wapens naar Gaza voor de politie, Israël zou water, benzine, voedsel, communicatie, medicijnen en elektriciteit geven – omdat geen enkel Arabisch land wilde helpen.

In 2006 werden de eerste democratische verkiezingen georganiseerd in de PA, waar behalve de PLO opeens ook Hamas zich verkiesbaar stelden. Hamas wilde Gaza beheersen en won de verkiezingen op dat punt. Direct na deze overwinning deelde Hamas mede dat Gaza een deel van Palestina is en dat zij zich zullen inzetten om de Zionistische bezetting van Palestina te beëindigen. Niemand in de wereld vroeg zich af wat er te bevrijden viel nadat Gaza al was "teruggegeven"(Israël verliet Gaza eenzijdig in 2005), en sindsdien schreeuwde de wereld dat Israël Gaza uit moest.

Gaza werd een ultra extreme Moslimstreek. Er werd niet geïnvesteerd in wegen, riool, elektriciteit of wat dan ook: alles moest geschonken worden door de wereld, daar Gaza immers een deel van Palestina was en Palestijnen hun vluchtelingenstatus van ouders op kinderen konden doorgeven. Hamas leerde van de PLO dat je met zo'n status een verdienmodel kon bouwen: geld stroomde naar binnen en ze hoefden niemand tekst en uitleg te geven wat ze ermee zouden doen.

Werk was er niet in Gaza. Dus bouwde de Hamas twee mogelijkheden: of je werkt voor Hamas, of je zoekt maar werk in Israël. Geen Arabisch land wilde Gazanen aan werk helpen en internationale firma’s die in Gaza wilden investeren werden moe van het feit dat bij elke bespreking iemand anders uit Gaza kwam, omdat zijn voorganger vermoord was. Bendes vochten met elkaar om dichter bij het grote geld, dat uit het buitenland werd geschonken, te zijn.

Gaza werd een centrum van illegale handel, terreur en een fantastische PR-aanval – tot de dag van vandaag – tegen Israël.

De leus “van de rivier tot de zee’ zegt het in feite alles: het gaat niet om Gaza, het gaat om de joodse aanwezigheid in Israël, wat ooit door de Romeinen werd omgedoopt tot Palestina, de Romeinse vertaling van, u raadt het al: de Filistijnen. Dit was een maatregel als straf voor de Joden die zich destijds met geweld verzetten tegen de Romeinse bezetting.

De naam bleef plakken. Palestina was weliswaar geen land, het was een regio, maar de hele wereld wist het te vinden. Na de val van het Romeinse Rijk viel de omgeving in handen van een nieuwe religie: de Islam. Diverse Pausen zagen het als verdienmodel om ridders er naartoe te sturen “om het heilige land uit de handen van de ketters te halen”, terwijl zij, de Pausen, op het landgoed en zaken van de kruisvaarders zouden letten.

In 1517 viel de regio in handen van het Ottomaanse Rijk. Gedurende 400 jaar wist men niets anders dan dat het Ottomaans was. In deze tijd werden bijna alle bomen in de regio omgehakt: er was hout nodig voor de rails van de spoorwegen die Constantinopel met Damascus en Cairo verbonden.

Na de Eerste Wereldoorlog kregen Frankrijk en Engeland als overwinnaars een mandaat in de regio. Hoewel deze landen al de baas waren in de omgeving sinds 1917, werd voor ieder een mandaat uitgeroepen in 1921. Het Britse mandaat lag meer aan de zee, het Franse mandaat lag in wat nu Syrië heet. Er werd besloten dat er geen verkeer, zelfs geen familiebezoeken, kon plaatsvinden tussen de mandaten. Een schok ging door de Arabische wereld en deze stap kreeg de bijnaam “de Ramp”, oftewel HaNaqba. 

Na de Tweede Wereldoorlog werd de omgeving opnieuw verdeeld en in 1948 werd de Joodse Staat uitgeroepen, nadat op 29 november 1947 de VN ervoor stemde de mandaten te annuleren en het Britse mandaat te verdelen tussen de Joodse en Arabische inwoners.

Gaza viel onder Egypte.

In 1967 zag het er slecht uit voor de Joodse Staat: 11 Arabische landen beloofden weer de Joodse Staat te zuiveren van haar inwoners, iets wat tegen alle verwachtingen in niet lukte: Israël versloeg de diverse legers in 6 dagen: de Golanvlakte in het noorden en het Sinaï schiereiland in het zuiden, zowel als de westelijke zijde van de Jordaan Rivier werden bezet door Israël. Ook de angstaanjagende oorlog van 1973, waaraan de staat Israël bijna onderging, veranderde deze situatie niet en Gaza bleef onder Israëlisch beheer.

Gaza werd in al die jaren een dagelijks woord in Israël: je kon er goedkoop inkopen, heerlijk eten en autoreparaties waren super goedkoop.

En toen ging alles naar de Filistijnen: Hamas, zoals ik al schreef, besloot dat hard werken voor je brood overbodig was en besloot het verdienmodel van de gebeten hond, de streek die bezet werd door de Joden, uit te melken. En de wereld geloofde het allemaal: Israël gaf niet genoeg elektriciteit, Israël liet niet genoeg arbeiders uit Gaza naar binnen, Israël was fout en moest vernietigd worden.

De wereld denkt dat het conflict met Gaza om land ging. Want de wereld leest alleen kopstukken en zoekt niets op: het embleem van de PLO en ook die van de Hamas laten duidelijk zien dat voor hen het niet om Gaza gaat: het gaat om Israël, het strook land dat de nazaten van Filistijnen Palestina noemen omdat de Romeinen dat ooit zeiden.

De geschiedenis toont aan dat er nooit een land heeft bestaan dat Palestina heette. Toch schreeuwen universiteiten in de hele wereld – waaronder zelfs de grootste en meest bekende – dat Palestina moet worden bevrijd.

Regeringen schreeuwen het. Er zijn zelfs landen die Palestina als land al erkend hebben, zonder dat het land is gesticht, zonder dat het land grenzen heeft of een economie heeft.

Ondertussen is de officiële valuta in de PA, zowel als in Gaza de Israëlische Shekel, de munteenheid van het zo gehate Israël. Want beiden hebben geen economie: ze leven immer van financiële hulp uit de hele wereld omdat ze zo zielig zijn en gebukt gaan onder de niet-bestaande Israëlische bezetting.

Alles gaat naar de Filistijnen. Niet alleen miljarden: ook de wereldcultuur van feiten kennen is naar de Filistijnen. Respect voor gezag is naar de Filistijnen. Respect voor het leven is naar de Filistijnen.

De extreme Moslims schreeuwen dat het een eer en een verplichting is om als martelaar te sterven voor het goede doel: de heilige oorlog, de Jihad, tegen de Joods aanwezigheid in het midden oosten. Maar als ze dan omkomen in deze strijd, dan roepen ze moord en brand.

De westelijke oever van de Jordaan werd in 1967 door ons uit handen van Jordanië genomen. Maar de wereld is overtuigd dat we dat van Palestijnen hebben ingepikt.

Israël heeft 76 jaar lang geprobeerd te praten met haar buren over vrede. Met twee buren lukte dat – de rest is al 76 jaar boos dat ze ons niet hebben kunnen verslaan.

Op 7 oktober 2023 veranderde de positie van Israël betreffende Gaza, na de slachtpartij die Hamas aanrichtte in zuid Israël, waar meer dan 1500 mensen werden verkracht, onthoofd, levend werden verbrand, levend in stukken werden gesneden, terwijl de wereld toekeek en niets deed. Ook de feiten van die zwarte dag zijn naar de Filistijnen. Want wanneer Hamas Joden vermoordt en ontvoert heet dat verzet en wanneer Israël zich verdedigt heet dat volkerenmoord.

We leven in een tijd waar de waarheid niet verteld mag worden, om de leugenaars niet te beledigen. Bijna alles is naar de Filistijnen. 

Israël staat er nu alleen voor: oorlogsvoering kent veel tragische fouten, er zijn veel onschuldige slachtoffers. Dat is verschrikkelijk. Wat we ook doen om de feiten aan te tonen – niets helpt.

De wereld gaat naar de Filistijnen, naar de Palestijnen, zelfs als ze helemaal geen Palestijnen zijn. Een onafhankelijke Jood is onaanvaardbaar voor het extreme Islam. Een Jood die zich verdedigt is onaanvaardbaar voor de rest van de wereld.

Dit laat ons, Joden, slechts één keuze: vechten voor je leven, vechten voor je bestaan. 

Want wij zijn Israël. In ogen van sommigen de grootste Jodenstreek ooit.

En we gaan niet naar de Filistijnen.