De 'terreur tunnels' van Hamas - een column van Sander Sassen

Screenshot YouTube

De defecte TL-balk krap twee meter boven Mohammed z’n hoofd knippert haast ritmisch, vier seconden aan, dan één seconde uit, dan twee korte flitsen begeleid door het hoorbaar tikken van de defecte starter en dan weer vier seconden aan en zo gaat het eindeloos door.

De tikken lijken kort te blijven hangen in het tunnelsegment waar Mohammed, zittend met z’n rug tegen de muur, in slaap is gevallen. Heel kort, want ze doven snel uit als ze hun weg vervolgen in de honderden meters tunnel links en rechts van Mohammed. Honderden meters tunnel, waar om de zoveel meter een TL-balk zorgt voor verlichting, een steeds herhalend patroon, net zoals het ritmische knipperen van de defecte TL-balk boven Mohammed zijn hoofd.

Een hoofd dat ongemakkelijk lijkt te leunen tegen de koude, ietwat vochtige, betonnen wand van het tunnelsegment. Bewegingsloos zit Mohammed daar, alleen zijn in- en uitademen is hoorbaar, als een soort begeleiding van het tikken van de starter. Mohammed is verzonken in een droomloze slaap, een niemandsland tussen waken en slapen. Zijn AK-47 staat schuin naast hem tegen de tunnelwand, kleine druppels beginnen zich te vormen op het metaal van het magazijn als de koude, vochtige lucht erop condenseert. Mohammed zijn handen zijn nonchalant ineen gevouwen over zijn kruis en bedekken de metalen sluiting van zijn riem, een riem met daarin meerdere magazijnen voor zijn AK-47 en een dolk in een lederen schede, het heft onder de opgedroogde vlekken van geronnen bloed.

Van het ene op het andere moment stopt de defecte TL-balk met knipperen en grijpt een diepe duisternis om zich heen. Alleen het zwakke nagloeien van de fluorescerende laag in de TL-buizen is zichtbaar in de TL-balken in de tunnels en boven Mohammed zijn hoofd. Langzaam begint een inktzwarte deken Mohammed te omhullen in het zwartst mogelijke zwart. In de verte wordt langzaam een laagfrequent gerommel hoorbaar, terwijl, onzichtbaar in de duisternis, zand tussen de tunnelsegmenten vandaan begint te vallen. Rechts van Mohammed, diep in de tunnel, wordt het zenuwachtige geflikker van meerdere hoofdlampen zichtbaar, geflikker van hoofdlampen begeleid door het geluid van rennende voetstappen op de zanderige vloer van de tunnel. Eén voor één doven de hoofdlampen echter uit als het gerommel aanzwelt tot een stevig geraas en zich duidelijk een weg baant door de tunnel rechts van Mohammed.

Als zijn AK-47 door het inmiddels voelbaar trillen van het tunnelsegment uit balans raakt en tegen hem aan valt schrikt Mohammed wakker uit zijn slaap. Tevergeefs proberen zijn ogen zich scherp te stellen in de diepe duisternis terwijl hij om zich heen kijkt. Zenuwachtig zoeken zijn handen naar de hoofdlamp die naast hem ligt en met een hoorbare klik verlicht een nauwe bundel licht het tunnelsegment naast hem. Haastig doet hij de hoofdband om zijn hoofd als hij zich realiseert dat het aanzwellende gerommel in de tunnel rechts van hem niets anders kan zijn dan het instorten van de tunnel zelf.

Op datzelfde moment hoort hij geschreeuw uit de rechter tunnel, begeleid door het zenuwachtige geflikker van de hoofdlampen van de twee mannen die voor hun leven aan het rennen zijn, voor de instortende tunnel uit. Haast instinctief zet hij het op een lopen de linker tunnel in, het geschreeuw achter hem lijkt te verstommen. Hij realiseert zich al rennend dat er in plaats van twee nu nog maar één stem klinkt. En dan is het ineens stil achter hem. Stil, terwijl een dof, laag frequent, gerommel van tonnen zand die tunnelsegment na tunnelsegment vullen hem steeds dichter op de hielen lijkt te zitten, begeleid door een knarsend geluid van falend beton van de tunnelsegmenten.

In de verte, zo’n 30 meter verderop in de tunnel, brandt zwak het licht van een noodlamp op batterij-voeding die een tunnelschacht omhoog naar de oppervlakte markeert. Met een laatste uiterste inspanning worstelt Mohammed zich voor de allesverwoestende tonnen zand uit. Met nog pakweg tien meter te gaan dooft dan plotsklaps ook het licht van de noodlamp voor hem en laat de nerveus bewegende bundel licht van zijn hoofdlamp zien dat de tunnelsegmenten voor hem inmiddels ook bezwijken onder de tonnen zand erboven.

Mohammed draait zich om, drukt zich met z’n rug tegen het koude, vochtige tunnelsegment aan als het laagfrequente geluid van het naderende zand begeleid door het knarsende geluid van de falende tunnelsegmenten hem van beide kanten insluit, een laatste ‘Allah Akbar’ zwelt op diep in zijn keel, maar wordt effectief gesmoord door de tonnen zand en betonnen fragmenten van het tunnelsegment die hem voor eeuwig opsluiten, zo’n 30-meter diep onder de Gazastrook.

Sander Sassen