Screenshot Youtube
Dit artikel verscheen eerder vandaag in de Hebreeuwse website van de IDF en is geschreven door Shira Hellman.
We spraken met Yael, Mittal en Gaya vlak voordat ze met het Rotem-bataljon naar Gaza terugkeerden, en we hoorden alles van hen over hun ervaringen - vanaf het moment dat ze binnenkwamen, via wat ze mee moesten nemen tot de momenten daartussenin. betekenis en herinner hen eraan dat ze iets hebben om voor te vechten.
"Indien nodig - nu ga ik terug", antwoordde luitenant Yael zelfverzekerd van het TNA-bataljon in het Rotem-bataljon, nadat ik had gevraagd of ze klaar was om Gaza weer binnen te gaan. Vanaf het eerste moment was het voor haar en haar vrienden, Sergeant (res.) Mittal en Sergeant Gaya, duidelijk dat ze naar binnen zouden gaan en hun taken zouden uitvoeren – paramedici en TNA MPL samen met iedereen, zelfs over de grens. voorbereiden op een situatie die vrouwen nog nauwelijks hebben meegemaakt?
"We wisten niet wat we moesten meenemen, het is niet iets dat bij een instructieboek zat", legt sergeant (res.) Mittal uit, "we dachten helemaal niet na over wat we moesten eten of een dagboek om te schrijven. dingen die we intern hebben geïmproviseerd."
Tijdens de gevechten beginnen ze de omvang te begrijpen van de gebeurtenis waaraan ze deelnemen: ‘Pas aan het eind van de eerste maand, toen de generaal ons de prestaties van het bataljon vertelde, besefte ik – als dit is wat een bataljon in staat was om te doen, het is geschiedenis', zegt luitenant Yael trots. Of het nu gaat om de redding van de schepen die onder vuur liggen van de PLA of om onmiddellijke medische behandeling, ze zijn alle drie een onlosmakelijk onderdeel van hen.
Maar er is één moment dat sergeant (res.) Mittal nooit zal vergeten: "We zaten in een van de verdedigingswerken (gebouwen die de macht overnemen en als schuilplaats worden gebruikt), we keken naar het uitzicht op de zee en plotseling zag ik een Israëlische vlag op een van de schepen. Dit moment herinnerde me eraan waar we zijn en waarom we vechten." Sindsdien herinnert het haar, zoals ze getuigt, altijd aan de betekenis, en dat de weg lang is – maar de kracht nooit eindigt.
En ja, er zijn ook momenten van breken: ‘Uiteindelijk zijn we met drie meisjes in het bataljon’, bekent sergeant (resp.) Mittal, ‘het is niet gemakkelijk en er zijn momenten waarop we willen stoppen, maar dit is ook ons voordeel: we zijn er voor elkaar bij alles. Praten, ook in crises.' Zelfs voor luitenant Yael vallen crisismomenten in het niet bij het 'waarom': 'Als ik me de taak herinner, en waarom ik Als ik dat doe, zal niets mij storen.”
Ze werden alle drie op 7 oktober ontslagen, sergeant (res.) Mittal van staatsburgerschap en sergeant Gaya en luitenant Yael van de training van het bataljon. Meer dan een manoeuvre in Gaza aangaan.'
Ons gesprek eindigt met de vraag of ze klaar zijn om terug te gaan, en alle drie antwoorden ze mij in koor met ja. Ondanks de complexe ervaringen die ze hebben meegemaakt en de fysieke en mentale inspanning zullen sergeant (gepensioneerd) Mittal en sergeant Gaya doorgaan met het verlenen van medische hulp, en zal luitenant Yael leiding blijven geven aan de reddingsoperatie van het bataljon. ze zullen blijven bewijzen dat als er een ‘waarom’ is, er altijd een ‘hoe’ is.
Comments