'Gevangen' - een persoonlijke column van Marcia van Gelderen

Foto X

Een aantal goed opgeleide linkse kennissen en vrienden blijken zich, u herkent dit vast in uw eigen leven, volkomen te hebben geïdentificeerd met Hamas en hun never-ending story over ‘de zielige Palestijnen’.

Het zien van alleen het woord ‘Israëls’ op een poster van de schilder Jozef Israëls was al voldoende om een van hen onlangs in blinde woede te doen ontsteken over het ‘hele land Israël’, een ander sprak over ‘dat piepkleine stukje land met zielige Palestijnen tegenover dat grote, verschrikkelijke Israël dat daar genocide pleegt’. Weer iemand anders liet zich ontvallen nog steeds razend te zijn dat op 7 oktober de aandacht naar Israël ging terwijl die natuurlijk naar de zielige, onderdrukte Palestijnen had moeten gaan.

En dan vergeet ik nog de alom gerespecteerde, meest nabije collega. Hij vertelde me niet te begrijpen dat Joden die zelf de Holocaust hebben meegemaakt nu hetzelfde naar de Palestijnen doen en zich ook nog eens totaal niet kunnen inleven in de pijn van de Palestijnen.

Hij weet dat ik Joods ben en kent mijn standpunt over de huidige oorlog.

Zo kan ik nog wel even doorgaan met de gevolgen van de glansrijk door Hamas gewonnen mediaoorlog in Nederland sinds 7 oktober. U kunt er vast nog vele voorbeelden aan toevoegen.

De maskers zijn afgevallen en het antisemitisme tiert welig. Elke dag lijkt het erger te worden en doelbewust worden Joden gepest en vernederd. Vandaag waren er stoeptegels in Amsterdam gelegd met de tekst dat Zionisten niet gewenst zijn. En dat in Amsterdam, waar zo veel Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn weggevoerd en vermoord.

Niet eerder in mijn leven maakte ik de agressie naar Joden van zo dichtbij mee, zo zonder enige terughoudendheid en vol haat en onbegrip naar Joden en Israël.

Het weerspiegelt het simplisme en de overtuiging van de gemaskerden die we dagelijks in straten horen en zien marcheren met hun voorgeprogrammeerde zinnetjes die voor elke eencellige tribalist te onthouden vallen en voorgekookt zijn in het kwaadaardige brein van terroristen.

Ook bij mijn linkse kennissen en vrienden bestaat geen enkele twijfel over de door Hamas opgewekte sentimenten. Ik hoor bij hen geen onuitgesproken vraag of het überhaupt klopt wat ze denken of zeggen. Integendeel: hun onderbuikgevoelens worden als absolute waarheden geponeerd. Een soort ‘emotie incontinentie’ samengevat in korte zinnen over zielige Palestijnen die het slachtoffer zijn van agressor Israël dat beter zou moeten weten. Aan de gegijzelden wordt geen woord gewijd.

De hersenspoeling door Hamas die sinds 7 oktober maandenlang ongefilterd via onkritische, luie journalisten in Nederland onze media vergiftigen heeft ruimschoots effect gesorteerd.

Dit valt niet meer recht te trekken met ‘het gesprek aangaan, met andere visie en feiten komen, confronteren’. Ik heb dit geprobeerd en blijf steeds proberen.

Maar tot nu toe gaf het telkens een pijnlijke verwijdering.

Onwillekeurig dacht ik terug aan wat ik heb geleerd, geweten en gevoeld over de Tweede Wereldoorlog. Ik was kind in de jaren ‘60. De oorlog zat bij ons aan tafel als het eten werd verdeeld in afgemeten porties, als er werd gesproken over onze buren, vrienden, collega’s van mijn vader, allemaal waren deze niet te vertrouwen en zouden ze ons gaan verraden.

Telkens was er die Vijand die overal op ons loerde en dat had iets te maken met het grote geheim dat Joods zijn betekende. Wat dat laatste betreft wist ik als kind na speurwerk in de boekenkast dat dit iets was waardoor mensen verdwenen en dan opeens in de lucht opgingen, door een schoorsteenpijp ergens ver weg waar het heel koud was. Ik had de opdracht mijn broer en zus te beschermen als de Vijand ons kwam halen. Omdat die Vijand overal op de loer lag was ik altijd in de weer op mijn broer en zus te letten.

Ook leerde ik dat er een land bestond, Israël, waar ik altijd naar toe kon gaan als het hier weer oorlog zou worden en de Vijand de baas was. Israël was een land speciaal voor Joden en daar was het veilig, een toevluchtsoord voor Joden uit de hele wereld. Op latere leeftijd las ik hoe kibboetsen werden gesticht en hoe er werd samengewerkt om het woestijnlandschap te ontginnen. Tussendoor werd er gedanst en samen gegeten. Ik leerde mezelf het volkslied alvast aan, ik kon de melodie neuriën.

In feite ben ik weer terug bij af, realiseer ik me nu. Ik wil niet steeds terugvallen en vergelijkingen maken met de periode van voor de Tweede Wereldoorlog, maar gelijkenissen doemen helaas wijdverspreid op. De Vijand ligt weer op de loer. Relaties met vrienden, collega’s en familieleden zijn onder druk komen te staan en om me heen hoor ik met regelmaat dat het zo maar weer oorlog kan worden.

Alleen durf ik sinds 7 oktober niet meer naar Israël.

Israël is nu een land in oorlog dat van alle kanten wordt bedreigd, beschoten en aangevallen. Het moet zich voortdurend verdedigen om niet massaal onder de voet te worden gelopen door moordlustige islamitische idioten die zich met hartenlust opofferen voor hun religie en Israëlische mannen en vrouwen behandelen als slaven.

Israël moet alle zeilen bijzetten om te kunnen blijven voortbestaan.

Ik voel me gevangen in dit benauwde, bekrompen Nederland waar links beklemmend, bedreigend rechts is geworden, waar ik niet eens hardop ‘Fuck Hamas’ kan zeggen of openlijk een Davidsster kan dragen. Waar ik beleefd lach als een collega zegt dat ik er juist helemaal niet Joods uitzie.

Waar ik nu mijn steeds meer naar rechts opschuivende politieke voorkeur verzwijg voor linkse vrienden en familie die rechts als ‘totaal fout’ zien.

En het is vreemd, maar opeens dacht ik terug aan de uitspraak van een verzetsvrouw.

‘Hoed u voor de Vijand, blijf oppervlakkig in gesprek met anderen zodat u weet wie en waar de Vijand is en trek ondertussen uw plan’.

Tja, sindsdien denk ik dus dat ik een plan moet bedenken.