In Galilea houdt een kleine Circassische gemeenschap haar erfgoed levend

Circassian Israëli's houden hun traditionele erfgoed levend. Foto met dank aan het Circassian Heritage Centre

Hani Madaji zegt dat hij droomt in het Circassiaans, in het Arabisch bidt, in het Hebreeuws leert en in het Engels reist.

Als Circassian is Madaji, 50, trots op zijn volk. Nadat hij met pensioen ging als officier van de Israel Defense Forces, besloot hij zich te wijden aan het onderwijzen van Israëli's over de Circassians "omdat niemand iets over ons weet".

"Mensen vragen altijd: 'Ben jij Druzen?' 'Ben je christelijk?' 'Wat ben je precies?' en ik wil altijd het verhaal van mijn mensen uitleggen', zei Madaji.

Elke dag komen toeristen naar Kfar Kama, een van de twee Circassian-dorpen in Israël, om het Circassian Heritage Centre te bezoeken. In het andere Circassian dorp, Rihaniya, bezoeken toeristen het Circassian museum in het Nalchik Restaurant.

Yosara Madaji, Hani Madaji's moeder, in haar restaurant, Nalchik, waar ze gerechten uit Circassianen kookt. Foto door Diana Bletter

Gedwongen om te vechten

Madaji, een inwoner van Rihaniya, staat naast levensgrote modellen in traditionele kleding samen met antieke meubels en huishoudelijke artikelen, terwijl hij het verhaal van de Circassians deelt.

Het Kaukasusgebergte is altijd beschouwd als de natuurlijke grens tussen Europa en Azië, waar oost en west elkaar ontmoeten. De Circassians waren oorspronkelijk heidenen die zich bekeerden tot het christendom en vervolgens, in de 15e eeuw, tot de islam. Madaji zei dat mensen vaak verbaasd zijn te horen dat ze soennitische moslims zijn.

Hani Madaji in het Circassian Heritage Museum. Foto door Diana Bletter

De Circassiërs, die tussen Turkije en Rusland woonden, de Zwarte Zee in het oosten en de Kaspische Zee in het westen, werden eeuwenlang geconfronteerd met indringers, waaronder de Mongolen en Ottomanen.

"We waren altijd goede vechters", zei Madaji. “Dat moesten we zijn.”

"Jongens woonden slechts bij hun families tot ze zes jaar oud waren," legde Madaji uit. “Vervolgens werden ze naar een ander gezin gestuurd waar ze leerden niet verwend te worden en te vechten. Ze kregen paarden om mee te trainen. In onze taal, Adyghe, is het woord voor paard en broer hetzelfde, see-shu. Zo was elke vechter verbonden met zijn paard.”

De Circassians vochten tegen Russische indringers die de Kaukasus 100 jaar wilden koloniseren, in een oorlog die eindigde in 1864. Tijdens die laatste jaren hebben Russen meer dan een miljoen Circassians gedood en dorpen platgebrand. De overlevenden vluchtten, baanden zich een weg door het Ottomaanse rijk en vestigden zich in 1878 in Turkije, Jordanië en Israël.

Foto met dank aan The Circassian Heritage Centre in Kfar Kama, Israël.

Tegenwoordig wonen er ongeveer 5.000 Circassiërs in Israël. Sinds de Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 hebben Circassische mannen naast Israël gevochten en er is een verplichte dienstplicht voor mannen uit Circassian om te dienen in de Israëlische strijdkrachten.

"We zijn Israëliërs in alles", zei hij.

Behoud van hun cultuur

"We zijn een hechte gemeenschap", zei Madaji. “We hebben geen spirituele leiders, dus de vraag is altijd: hoe behouden we onze cultuur? Door wat we Adyghe Xabze noemen, een gedragscode die bepaalt hoe we ons gedragen, die onze traditie en cultuur behoudt.”

Hani Madaji onder de boog die naar het oude dorp van Rihaniya leidt Foto door Diana Bletter

Madaji zei: 'We trouwen niet met iemand anders, alleen met andere Circassians. Als jonge mannen en vrouwen elkaar ontmoeten en gaan daten, moeten ze twee meter uit elkaar blijven tot hun huwelijk. En dan, als een jonge vrouw besluit de bruiloft af te zeggen, zelfs een uur van tevoren, kan ze dat. Zo blijft de eer van de vrouw behouden.”

Omdat het aantal in aanmerking komende singles in Israël zo klein is, sponsoren de gemeenschappen wat Madaji 'zomerkamp' noemt, waar honderden jonge Circassians uit Jordanië, Turkije en Nederland naar Israël komen om elkaar te leren kennen. Madaji en andere lokale families ontvangen de jonge volwassenen.

"Vanwege internet weten we nu dat er Circassians in Dubai zijn", zei Madaji. "Voor die tijd kenden we onze gemeenschap op andere plaatsen niet."

De stad Rihaniya, in de heuvels van Boven-Galilea, is rustig en ordelijk. Madaji leidde een reisgezelschap van het Technion-Israel Institute of Technology door de stad naar de moskee in het centrum van het oude dorp en zei: "Circassians maken hier de straten buiten hun huizen schoon. Netjes zijn is onderdeel van onze cultuur.”

Uitzicht op het Circassian dorp Rehaniya onder de berg Hermon in het noorden van Israël. Foto Wikipedia

Madaji legde uit dat in 1880, toen 66 families in Rihaniya aankwamen, ze het bouwden met stenen muren van ongeveer zes meter dik voor defensieve doeleinden.

"Als kleine jongen speelde ik in dit gebied met de andere kinderen", herinnerde hij zich terwijl hij stopte bij de moskee, die lijkt op een gebedshuis in de bergen van de Kaukasus.

De hoop op terugkeer

Direct tegenover de moskee is een nieuwe schuilkelder voor de dorpelingen. Daarboven is een permanente tentoonstelling om de genocide van de Circassians te herdenken, met foto's, kaarten en uitleg.

Elke 21 mei hebben Circassians over de hele wereld hun Dag van Rouw, wanneer ze de genocide van hun volk door de Russen en hun verbanning uit hun thuisland herdenken.

De moskee in Rihaniya, gebouwd als gebedshuizen in het Kaukasusgebergte. Foto door Hani Madaji

Madaji zei dat de meerderheid van de Circassians nog steeds de hoop koestert om naar hun land terug te keren. Overal in de stad is de groene Circassische vlag met 12 sterren te zien.

"Net als de Joden hebben we ook 12 stammen", legde hij uit. 'En er zijn drie pijlen. Waarom drie? Want als we oorlog zouden voeren, zouden we veel pijlen hebben. Drie is een symbool dat we in vrede komen. Drie is ook een getal van evenwicht – een stoel met drie poten valt niet om.”

De Circassians zijn erin geslaagd de Adyghe-taal te behouden, die "niet als iets anders klinkt", zei Madaji. "Vroeger werd het geschreven met speciale cijfers die tegenwoordig alleen worden gebruikt om de verschillende stammen te markeren."

Madaji stond bij een bord voor de steeg die naar de moskee leidde, en wees op enkele symbolen. "Elke stam heeft zijn eigen teken, een soort logo", zei hij.

De enige soennitische moslims die Hebreeuws studeren

De Circassian-taal gebruikt het Cyrillische alfabet, maar het is anders dan het Russisch, zei Madaji.

Kinderen gaan tot de 10e klas naar de plaatselijke school, waar ze Hebreeuws, Engels, Arabisch en Circassiaans leren, en gaan vervolgens naar Hebreeuwssprekende middelbare scholen in het gebied, "waardoor we de enige soennitische moslims ter wereld zijn die in het Hebreeuws studeren", zei Madaji. .

Ouders spreken Circassiaans tegen hun kinderen. Madaji zegt dat deze praktijk niet geforceerd "maar heel natuurlijk" is.

Het bewijs van die verklaring werd korte tijd later gevonden bij het schoolplein in het centrum van Rihaniya. Op hoeveel plaatsen in de wereld hoor je jongens en meisjes basketballen en schreeuwen en juichen - in het Circassiaans?

Informatie over het bezoeken van Rihaniya vindt u hier.

In Kfar Kama houdt het Circassian Heritage Centre zijn jaarlijkse Circassian Festival op 22-23 juli met rondleidingen en traditionele dansvoorstellingen.