‘Jullie zijn onze overwinning’: Holocaust overlevende vertelt haar verhaal aan vrouwelijke Israëlische soldaten

De 96-jarige Holocaust-overlevende Sarah Weinstein ontmoette twee vrouwelijke IDF-soldaten van de Rescue and Evacuation Brigade van het Home Front Command. Foto IDF

Een 96-jarige Holocaust-overlevende ontmoette twee vrouwelijke IDF-soldaten van de Rescue and Evacuation Brigade van het Home Front Command, zo maakte de woordvoerder van het IDF woensdag bekend.

Holocaustoverlevende Sarah Weinstein werd geboren in Stepan, een plaats die ooit Pools was maar nu deel uitmaakt van Oekraïne. Haar vroege jeugd bracht ze door in een liefdevol gezin met zes broers en zussen en toegewijde ouders. Dat leven werd in 1941 aan diggelen geslagen toen zij, op vijfenhalfjarige leeftijd, met haar familie in een getto werd gedwongen.

"We hebben daar gewoond - of beter gezegd, overleefd - onder ongelooflijk zware omstandigheden," zei ze.

Iets meer dan een jaar later, aan de vooravond van de geplande liquidatie van het getto, waagde een bewaker genaamd Popel het risico om het gezin naar buiten te smokkelen. "Ik weet niet waarom - iedereen wist dat het helpen van Joden een doodvonnis betekende," zei ze.

Popel smokkelde Weinstein en haar familie in een paardenkar door ze met stro te bedekken en ze vervolgens naar zijn huis te brengen. "Moeder fluisterde tegen ons: 'Niemand spreekt hardop. Niemand kijkt uit het raam. Niemand mag weten dat we hier zijn.'"

Hij verstopte ze in zijn huis, maar de dorpelingen kregen al snel argwaan. Ze drongen het huis binnen, ontdekten de schuilplaats en vermoordden Popel en zijn familie.

"Ze bevalen iedereen op de grond te gaan liggen. Mijn moeder lag bovenop me. Ze schoten Popel en zijn vrouw dood, en daarna zijn zoon. Mijn broer en ik raakten gewond, en mijn moeder werd gedood," legde Weinstein het trauma uit dat nog steeds in haar geheugen gegrift staat. "Toen staken ze het huis in brand."

De geur van buskruit verdween nooit meer. Ik herinner me dat mijn vader tegen ons zei: 'Neem ieder een been, een arm, een stuk van moeders schort, haar vlecht', en zo droegen we haar naar het bos om haar te begraven. Ik had koorts en mijn jurk plakte aan mijn wonden, maar ik wilde alleen maar mijn moeder.

De overlevende familieleden brachten de volgende drie jaar door in het bos, waar ze vrieskou en honger leden. Ze groeven in de aarde om water te vinden en waren afhankelijk van de hulp van lokale partizanen die kleding en voorraden brachten.

"Dankzij hen durfden de Duitsers het bos niet in," zei Weinstein. "Ze kwamen af ​​en toe met kleding van gesneuvelde soldaten. Ze vochten om ons te redden. Die steun was buitengewoon, en hun geest leeft voort in mij."

Toen de oorlog voorbij was , ging Weinsteins vader op zoek naar degenen die verantwoordelijk waren voor de dood van zijn vrouw. Hij keerde nooit terug. "Hij zei dat we in het dorp moesten wachten, en een paar uur later hoorden we dat hij was gedood. We beseften dat we alleen waren."

Uiteindelijk werd Weinstein naar een kindertehuis in Krakau gebracht, gerund door Lena Kuchler. Daar trok ze voor het eerst in drie jaar dezelfde jurk uit die ze tijdens de nazi-aanval had gedragen.

In 1947 emigreerde ze naar Israël en sloot zich aan bij kibboets Givat Hasjlosja. Op haar zestiende meldde ze zich aan bij de Nahal Brigade van het Israëlische leger, trouwde later en kreeg drie dochters. "Ik ben zo blij dat ik hier in dit land ben. Ik heb drie fantastische dochters, ik heb een gezin, ik heb in het leger gediend en ik ben er trots op hier te wonen. Ik heb geleerd hoe mooi het leven kan zijn."

De twee IDF-soldaten luisterden naar haar verhaal en waren zichtbaar ontroerd. Weinsteins verhaal, een verhaal over overleven tegen alle verwachtingen in, sprak hen diep aan.

"Jullie zijn helden," zei Weinstein tegen de twee soldaten. "Ik bewonder elke soldaat. Ondanks de pijn moet ik mijn verhaal blijven vertellen - zodat jullie weten waarom we hier vandaag zijn. Jullie zijn onze ware overwinning."