Mazal Bachar. Foto via Times of Israel
Dit is een artikel uit de Times of Israel reeks Those We Have Lost.
Mazal “Mazi” Bachar, 62, werd op 7 oktober vermoord door Hamas-terroristen in haar huis in kibboets Be'eri.
Ze werd op 17 oktober begraven in kibboets Ramat Yohanan. Ze laat haar moeder, Rachel, jongere zussen Eti en Hagit, en haar dochter Ayla Ofri achter.
Bij de aankondiging van haar dood schreef haar zus, Eti Aharon, dat “we gebroken en gekwetst zijn door haar dood.”
Opgegroeid in Kiryat Yam, vestigde Bachar zich in Be'eri nadat ze onderwijs had gestudeerd aan het Oranim College en door de kibboets was aangenomen als lerares, waar ze jarenlang les bleef geven, volgens een lofrede die door de kibboets was geplaatst. In latere jaren, nadat de kibboetsschool was gesloten, werkte ze als medisch secretaresse en meest recentelijk in de plaatselijke Be'eri-winkel.
De kibboets merkte op dat Bachar groene vingers had, “en een liefde voor planten en bloemen die haar tot haar laatste momenten vergezelden. Deze liefde weerspiegelde haar passie voor schoonheid, omdat Mazi van mooie dingen hield, schoonheid identificeerde, schoonheid nodig had, schoonheid creëerde.”
In 1994 besloot ze alleenstaande moeder te worden, merkte de kibboets op, waar ze haar dochter Ofri ter wereld bracht en ‘een band tussen moeder en dochter smeedde die uniek sterk was – een onafhankelijke familie-eenheid, klein en soms geplet.’ Bachar probeerde ook nauwe banden te onderhouden met haar uitgebreide familie, om Ofri het gevoel te geven erbij te horen.
Haar vriendin, Iris Masry, schreef op de dag van haar begrafenis op Facebook dat ze het verlies nog steeds niet kon verwerken, “het zien van alle mensen die je kwamen vergezellen en het omhelzen van je dierbare familie van wie je zoveel hield.”
'Om je dappere moeder te zien schreeuwen van de pijn: ze hebben mijn dochter vermoord! En je dochter die weigert afscheid te nemen,’ voegde Masry eraan toe. ‘Je zussen, je zwagers, je neven en nichten die weigeren te geloven. Wie kan geloven?… Ik zal het moment niet vergeten dat ik je een bericht stuurde en besefte dat je het niet had gezien. We hadden allemaal gehoopt dat we uit deze nachtmerrie zouden worden gewekt en dat je zou terugkeren met je brede en warme glimlach. Rust in vrede."
Ofri vertelde Ynet dat haar moeder haar, toen ze klein waren, ‘mijn staart’ noemde omdat ze zo met elkaar verbonden waren: ‘Er waren zoveel dingen die tussen ons onafgemaakt bleven. Ik zal moeten leren haar los te laten.”
Commentaires