'Misgav Am' - een zeer indringende column van Simon Soesan

Foto Misgav Am

Het is de meest noordelijke kibboets van Israël. De grens met Libanon is zodanig open, dat Libanese buren bij hun vrienden in de kibboets op bezoek kwamen en ook omgekeerd gingen de “kibboetsnikim” op burenbezoek in de nabije Libanese dorpen.

Het uitzicht vanuit de kibboets in alle richtingen is adembenemend: behalve de dorpen in Libanon in het noorden en westen, ziet men in het oosten de Golan hoogten met de Hermonberg, het Chula natuurpark – waar vogels uit de hele wereld uitrusten tijdens hun lange reizen van Europa naar Afrika en terug – en naar het zuiden zie je een heel stuk van ons land.

25 jaar geleden vroeg mijn allerbeste vriend, Dave Lövenstein, of ik zin had om hem te helpen met een karweitje in de kibboets. Dave was destijds samen met mij naar Israël gegaan, waar we eerst wat jaren in kibboets Bet Haemek samen woonden, samen de dienst ingingen en later vele malen samen werkten – soms hij als mijn baas, soms ik als zijn baas. Misgav Am moest voor toerisme ontwikkeld worden en hij was aangesteld om de kibboets financieel te leiden. Of ik zin had.

Samen werkten we aan 5 toeristische projecten in de kibboets, die tot de dag van vandaag nog bestaan en een extra duw gaven in de financiële onafhankelijkheid van deze kibboets. De kibboets verhuurt kamers voor toeristen en samen met onze families hebben we dat heel wat uitgebuit. Dave overleed aan longkanker toen hij 50 jaar was. Mijn enige troost is dat ik erbij was en hij in mijn armen stierf.

Enkele dagen geleden kreeg ik een telefoontje uit Misgav Am. Een oude bekende had mijn nummer gevonden en vroeg of ik langs kon komen. Ondanks dat het gebied afgesloten militair gebied is geworden vanwege de bombardementen uit Libanon, kon hij dat wel regelen voor me. Hij zou zelfs een auto sturen, dus ging ik, ondanks de verzoeken van mijn gezin om niet naar die regio te gaan.

Misgav Am is leeg.

Het grootste deel van de inwoners zijn geëvacueerd vanwege de dagelijkse rakettenregen. De helft van de huizen zijn geraakt, waarvan de meesten volkomen verwoest zijn. Een tiental kibboetsleden zijn gebleven, om de boel te bewaken en de landbouw in de gaten te houden.

Na de gebruikelijke welkom-koffie werd er niet meer gegrijnsd. Terwijl raketten en mortieren de omgeving lieten trillen, hoorde ik het trieste verhaal van zionisten die op de grens met Libanon wonen, in co-existentie leefden met hun buren, hun land bewerken en dromen hadden over een vredevolle toekomst.

Onze regering is niet bezig met de meer dan 100.000 geëvacueerde burgers in het noorden en zuiden van ons land. Die hebben andere dingen aan hun hoofd, voornamelijk het politiek overleven van hun schandalig mismanagement. We liepen naar het uitkijkpunt, wat ik 25 jaar geleden liet bouwen. Daar zaten nu soldaten, achter een kogelvrije muur. De bombardementen aan beide zijden van de grens waren goed te zien en te horen.

Teruglopend naar de kibboets liepen we langs het kinderhuis. In 1980 kwamen vijf terroristen de kibboets binnen en vermoorden kinderen in dit kinderhuis. Een van de kinderen werd verborgen in een wasmachine en overleefde de aanval. Bij toeval woont hij nu met zijn gezin in Haifa en zwemt hij samen met mij in het Maccabi-zwembad.

Uiteraard stopten we even bij het kinderhuis. Veel werd er niet gezegd: iedereen had dezelfde gedachte.

44 jaar na deze terreuraanval, waar 5 doden en bijna 20 gewonden vielen, is de kibboets leeg. De eetzaal, ooit het centrum van het sociale leven in de kibboets, is nu leeg en stoffig: sinds oktober is er bijna niemand meer in de kibboets.

Ik werd gevraagd hoe ze de draad weer konden opvangen. Daarvoor moet de oorlog eindigen en er is geen paars/blauw haartje op het hoofd van Netanyahu die daar aan denkt. Toch bespraken we opties en gaf ik suggesties, want het leven zal doorgaan en we zullen ook deze rampzalige maanden overleven. Opeens was er een harde knal. Alles trilde en mijn oren suisden. De kibboetsnikim bleven er rustig onder en keken mij aan. “Niks aan de hand joh,” zei Batzal, een oude vriend, “je raakt er zo aan gewend.”

En dat is nu precies wat ik niet wil: ik wil niet gewend raken aan bombardementen. Ik wil niet dat mijn kleinkinderen een luchtalarm gewoon gaan vinden. Dat is niet “gewoon”.

En terwijl de arme burgers van Gaza trots met wapens paraderen en hun kinderen leren ons te haten, terwijl de wereld raaskalt over arme burgerslachtoffers, kijk ik naar de meer dan 100.000 burgers in Israël, die huis en haard achterlieten en niet weten wat de toekomst brengen zal. Over deze arme burgers wordt niet gesproken. Niet in Israël, niet in de wereld.

Burgers die vol hoop zijn over hun toekomst, zelfs wanneer die onduidelijk is.

Toen ik 25 jaar geleden met Dave op de plek stond waar we de uitkijkpost hebben laten bouwen, zei hij: “Het einde van de wereld is nabij." " Kijk, daar is de grens.”, terwijl hij op Libanon wees. Wat Libanon van ons wil is onduidelijk: we bezetten geen Libanees gebied, we hebben geen mot met ze en konden het jarenlang prima vinden met elkaar.

Het einde van de wereld is niet nabij. Maar het einde van verstand, vriendschap, samenwerking en broederschap is voorbij.

De toekomstige politieke en financiële leiders van Europa laten nu zien wat ze op de universiteiten leren: het conflict in het midden oosten los je op door fietsers van hun fiets te trekken en een ravage aan te richten, zonder te weten waar het uiteindelijk om gaat.

De toekomstige leiders van ons land bewaken hun huizen, doorstaan bombardementen, protesteren bijna dagelijks tegen de meest bizarre regering ooit en dromen van een toekomst met verstand, vriendschap, samenwerking en broederschap.

U mag raden welke van de twee groepen ik steun.