'Mohammed (3)' - helaas zal Simon Soesan geen gesprek meer kunnen hebben met zijn jarenlange vriend

Screenshot YouTube

“Hij had een zak meel" gekregen van de UNRWA. Gewoon, eerlijk gekregen. Hij liep weg met de zak op zijn schouder, toen hij in een steeg werd aangehouden door twee Hamasleden, die in burgerkleding waren. Ze eisten de zak van hem, hij weigerde. Ze hebben hem doodgeslagen, Simon. Hij was alleen nog herkenbaar aan zijn kleding, er was niets over van zijn hoofd. Het is voorbij. Ik wil niet meer leven, maar moet door, voor de kinderen en kleinkinderen, maar ik heb geen kracht meer.”

Aisha, Mohammed’s vrouw, stuurde mij een boodschap via een reservist, die ze smeekte om me dit mede te delen. Gisteravond lukte het hem om mij te bellen, toen hij voor een paar dagen naar huis mocht en zijn mobieltje mocht openen.

Waarschijnlijk zal hij Aisha niet meer terugvinden. Ergens in de ongeorganiseerde bende en wanhoop van Gaza zijn nu ook Aisha en haar familie een deel geworden van de onbeschrijfelijke crisis in Gaza.

Gedurende de laatste maanden heb ik geprobeerd om met Mohammed in contact te blijven, maar dat was bijna onmogelijk: Israëlische soldaten moeten hun mobieltjes afgeven voordat ze Gaza binnentreden, om te voorkomen dat, mochten ze in handen vallen van Hamas, er geen livestream wordt gemaakt op hun mobieltje terwijl ze worden gemarteld of afgemaakt.

Twee pakketten, in feite twee grote tassen, heb ik naar Mohammed kunnen sturen in de laatste maanden: kleding, laarzen, schoenen, alles wat maar kon en alles wat maar kon helpen. Tweemaal heb ik hem kort kunnen spreken omdat hij naar de grensovergang liep en daar smeekte om mij te mogen bellen. Sindsdien geen woord van hem, tot ik gister de jobstijding kreeg.

Mohammed is slechts een voorbeeld van wat er zich in Gaza afspeelt: anarchisme en misdadig geweld door Hamas. Onze troepen vonden meer dan 8 miljoen euro contact in de diverse tunnels van Hamas. Geld wat niet naar de burgerbevolking van Gaza ging, maar gebruikt werd voor hun eigen plezier: kilo’s crack, cocaïne en andere drugs zijn gevonden in de tunnels. Mobieltjes met video’s van verkrachtingen van de Gazaanse burgerbevolking: mannen, vrouwen en kinderen worden misbruikt. En dan heb ik het nog niet over het lot van de gegijzelde Israëli’s daar.

Maar in Nederland en de rest van de wereld blijft men Hamas steunen. Sterker nog: ze halen geld op voor Hamas, hoewel het allang bewezen is dat het meeste geld in de privé bankrekeningen van de Hamasleiding gaat. Daar wordt niet over gepraat.

Mohammed blijft nu slechts een herinnering. Een herinnering aan een man die, net als ik, om zijn familie gaf, hard werkte en hoopte op vrede. Via een Palestijns-Israëlische organisatie, www.challenge.org.co.il, probeer ik met anderen een betere toekomst voor onze regio te bouwen, want uiteindelijk zullen we dit streepje land samen moeten delen: wij gaan nergens heen en het Palestijnse volk ook niet. In plaats van samen te sterven, kunnen we proberen samen te leven, maar het is een lang proces en in de laatste maanden is de co-existentie tussen Israëli’s en Palestijnen een vies woord geworden. 

Jaren terug hadden Mohammed en ik er een lang gesprek over. Het was het eind van de jaren zeventig, en tijdens mijn leger verlof hielp ik mijn schoonvader met het bouwen van zijn droomhuis aan de zee van Ashkelon. Mohammed was ingehuurd om te helpen, bleef soms een week lang en ging terug naar Gaza, 15 kilometer naar het zuiden, voor het weekend. We hadden net cement gestort voor de trappen in het huis. Het was warm, we namen pauze en moesten toevallig tegelijk plassen. Mohammed keek me aan en zei: “Kijk, een Jood en een Moslim die plassen. Is dat nou het begin van een mop?” “Misschien is het een begin van een nieuwe toekomst?”, reageerde ik, waarop we een gesprek begonnen over onze idealen, die in feite niets verschilden.

Mijn schoonvader was tandarts en had destijds een lichtblauwe Peugeot 404. Prachtwagen. Toen het huis na een paar jaar was afgebouwd, nam hij Mohammed mee naar het bureau van autoregistratie in Ashkelon en schreef de wagen in als bezit van Mohammed, die altijd vol lof en liefde was over de wagen. Voordat hij voor de laatste keer terugreed naar Gaza, stopten we de wagen vol met kleding, voedsel en werkgereedschap dat we niet meer nodig hadden. Ik zie hem nog zo staan, trots en geëmotioneerd, naast de Peugeot, nadat we afscheid hadden genomen. 

Tot gisteravond was ik er zeker van dat we elkaar gauw zouden zien. Het mocht niet zo zijn. Een zak meel van de UNRWA was de prijs die hij moest betalen om voor zijn familie te zorgen. Het was hem niet gegund.

Er komt nog een dag dat ik naar Gaza ga en Aisha zal vinden. De verschrikkingen van deze oorlog moeten voorbijgaan. Hamas zal verdwijnen. De vraag is wat ervoor in plaats komt.

Eerdere columns over Mohammed verschenen hier en hier.