Pa en Ma Soesan
De rakettenregen uit Libanon wordt steeds heviger in het noorden hier. Ons afweergeschut kan de meesten uit de lucht plukken, maar de zogenaamde zelfmoord-drones blijven een probleem: drones met explosieven die, vanwege het feit dat ze relatief klein zijn, af en toe door onze verdediging glippen. En die krengen komen steeds dieper in het land.
Ook boven onze stad Haifa hebben we genoeg 'vuurwerk': raketten worden boven onze stad gepakt door Iron Dome, wat voor knallen en vuurwerk zorgt, maar gelukkig geen schade veroorzaakt.
Onze regering was echter de hele week bezig met andere, “belangrijke” zaken, zoals het aanstellen van rabbijnen in alle steden en dorpen – vrij vertaald: het creëren van onnodige baantjes voor de ultra-religieuze partijen die Netanyahu aan de macht houden. Tegelijkertijd hebben we al 8 maanden geen gewone nieuwsuitzendingen: panels van minstens 8 man die hun “professionele mening” geven. Diezelfde experts wisten van niets op 6 oktober vorig jaar, maar geven ons nu advies om water in te slaan, een generator te kopen en raden ons aan om ons voor te beraden op elektriciteit-stoornissen in geval van een ware rakettenregen uit Libanon.
Gezelligheid kent dus geen grenzen hier bij ons…
We gaan de grote vakantie hier beginnen. De meeste Israëli's gaan dit jaar niet op vakantie naar Europa: Arabisch horen we hier genoeg, dus daarvoor hoeven we niet naar Europa. Dus zijn Griekenland, Kreta, Cyprus en Thailand erg populair dit jaar om “even adem te halen”.
En tijdens al deze verwarring en bezorgdheid mochten wij de aankomst van een nieuw familielid vieren: het gezin van onze zoon werd uitgebreid met een derde kind, hun tweede dochter: Carmi. Carmi is onze tweede kleindochter en ons tiende kleinkind (ja,ja, we hebben acht kleinzonen..). Ze werd geboren terwijl de raketten uit Libanon bleven vliegen.
Als tweeëndertigste achterkleinkind van wijlen mijn ouders blijft dit een wonder: bij iedere geboorte van een nieuw familielid denk ik aan de familie Snellen, die mijn ouders verborg tijdens de Duitse bezetting. In het boek dat de Tora uitlegt, de Mishna, staat geschreven dat, wanneer je het leven redt van één persoon, je in feite een hele wereld redt.
Wie had kunnen denken dat, na het verlies van 337 vermoorde familieleden, die door de Duitsers werden vermoord, en onze ouders bijna alleen uit die oorlog bracht, deze twee zoveel nazaten konden hebben? Zal wel moeilijk zijn voor de heldhaftige demonstranten bij de VU, die er geen probleem mee hebben ons weer dood te wensen.
Carmi (wijngaarde) gaat opgroeien in een absurde realiteit, net als haar broertje, zusje en neefjes: we hebben geen mot met Libanon, de grens tussen onze twee landen is al decennia geaccepteerd door beide zijden, en toch worden we dagelijks gebombardeerd uit Libanon.
Gaza, waar we sinds 2005 niet meer zitten, schreeuwde jarenlang moord en brand dat we hun wel bezetten en dat de grenzen hermetisch dicht waren. Nu dat bewezen is dat juist de grens met Israël open was en de grens met Egypte op slot was, waardoor Hamas meer dan 20 riante tunnels aanlegde tussen Gaza en Egypte, schreeuwen de toekomstige leiders van Nederland op de universiteiten dat dit allemaal niet waar is en dat wij jarenlang volkerenmoord plegen in een regio die in de laatste 20 jaar met bijna 100% gegroeid is.
En terwijl wij ons klaar maken voor een oorlog met Libanon noemen de VN en de EU ons de agressor, alsof wij wat te zoeken hebben in Libanon. Ok..misschien zoeken we daar de ongeveer 200.000 raketten die Frankrijk, Rusland, Noord-Korea en Iran hun cadeau hebben gegeven.
Carmi is op dit moment dolgelukkig: ze krijgt haar melk, wordt verschoond, mag slapen en boeren zoveel als ze wil. Haar broer en zus adoreren haar.
Mijn zoon vroeg aan mij of ik ooit nadenk over het feit dat ik hier op 17 jarige leeftijd, in mijn eentje, mijn leven heb opgebouwd. Mijn antwoord was dat ik geen spijt heb, dat ik nog steeds overtuigd ben dat ik als Jood in dit land thuishoort. Dat ik slechts spijt heb over één ding: mijn generatie heeft geen vrede kunnen brengen. Want ik wilde een vreedzame toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen. Misschien dat zijn generatie het beter gaat doen: Carmi en alle kleinkinderen zullen er getuigen van zijn.
Want het is maar een stukje land, we zullen het moeten delen met de Palestijnen en we zullen ze moeten overtuigen dat het een juiste keus is om hier te leven en niet te sterven. De vraag blijft of we een gesprekspartner hebben.
Volgens het hoogopgeleide studenten corps, dat fietsers op de grond slaat, om zo het conflict in het midden oosten op te lossen, is de enige juiste oplossing voor het midden oosten het vermoorden van alle Joden. De Nederlandse overheid, net als in vele andere landen, schijnt het daarmee eens te zijn.
Mijn vermoeden is dat binnen vijf tot tien jaar geen Jood meer veilig is in Europa. Mijn vader vertelde altijd dat, in de jaren dertig van de vorige eeuw, geen Jood in Nederland geloofde dat het allemaal zo erg zou worden. Ook nu gelooft mijn familie in Nederland dat het allemaal wel zal meevallen. Ondertussen hebben ze de mezoeza van hun deuren gehaald, dragen geen keppeltjes of kettingen met Joodse Sterren op straat, want je weet maar nooit.
Hoe het ook zij: in Israël zijn we openlijk Joods, wachten niet op een buitenlandse macht die ons zal beschermen en staan ons mannetje tegenover de doodsbedreigingen. Zelfs met een van-de-pot-gerukte regering komen we er wel doorheen.
Gister mocht ik Carmi vasthouden. Ze mag slapen, eten, poepen en boeren zoveel als ze wil: opa zal alles doen om haar, haar zus en broer en neefjes een veilige toekomst te geven. Ik neuriede geen “slaap kindje slaap”, ik neuriede: “lehiot am chofshi be artseenoe”: we zullen een vrij volk zijn in ons land.
Niemand zal haar van haar fiets gooien onderweg naar school: we zijn thuis.
