Foto via Facebook
Als u dit leest ben ik ondergedoken. Eigenlijk ben ik dit, figuurlijk, al een aantal maanden.
Deze week bezocht ik met een vriendin het concert van Ishay Ribo. Ishay Ribo is een orthodoxe Sefardische Jood die zowel een orthodox als seculier publiek trekt, las ik op Wikipedia.
Wikipedia heeft gelijk. Het publiek was divers, (piep) jong, (heel) oud, orthodox, niet religieus (dat waren wij). Een paar orthodoxe Joden waren aan het lernen, op het allerlaatste moment toen het concert begon glipten ook zij de afgeladen zaal in.
Ik droeg er het kettinkje met mijn Davidssterretje boven mijn kleding en het gele strikje.
Het concert was fantastisch. Muziek die niet verveelt, zo muzikaal en afwisselend in muziekstijlen. Kinderen zongen liedjes woord voor woord mee. Dat ik geen syllabe van de vaak religieuze teksten begreep was geen probleem, google translate was behulpzaam. Was ik vroeger mordicus tegen religie, nu is dat veranderd. Muziek is verbindend.
Kleine kinderen liepen overal rond zonder gestreste, zoekende ouders achter zich aan.
Hier bestond alle vertrouwen dat de kinderen hun weg terug vonden in het donker. Het was er veilig. We waren onder ons.
Gaande het concert sprongen mensen op om te dansen, wij ook.
In hogere sferen vertrokken we na afloop naar huis.
Het is nu drie dagen later en ik realiseer me hoe het leven in Nederland sinds 7 oktober veranderd is. Vrienden met wie ik meer dan 30 jaar bevriend ben beschuldigen me van genocide vanwege ‘Gaza’. Opeens weten al mijn collega’s dat ik Joods ben. Mijn islamitische nieuwe buren hebben afzichtelijke antisemitische propaganda op hun linked-in accounts staan. Ik word niet meer gebeld door vriendinnen nadat ‘Israël’ ter sprake kwam. Sinds 7 oktober is mijn ware vriendenkring op een hand te tellen. Inmiddels mijd ik met het onderwerp Israël intuïtief om niet nog meer contacten kwijt te raken.
Joden moeten in Nederland hun Davidsster verbergen. Hebreeuws spreken op straat of in de tram is ‘niet zo handig ’, lees: dat kan je beter niet doen om geen agressie op te wekken van islamitische landgenoten. Overal waar Joodse burgers bij elkaar komen moet veel beveiliging zijn. Veel Joden hebben mezoeza’s en andere zichtbare Joodse symbolen weggehaald.
Alle voorheen nette kranten zoals NRC, Volkskrant, Trouw zijn nu doorgeefluiken van Hamas geworden, evenals het journaal en Nieuwsuur.
Op de Olympische spelen worden Joodse sporters bedreigd door een stel Hamas psychopaten.
Het aantal antisemitische incidenten is krankzinnig gestegen en dat zijn nog maar degene die worden gemeld. Die vervreemdende optochten van pro Palestina-schreeuwers worden georkestreerd vanuit Qatar. Gezichtsbedekkende doeken op straat blijven toegestaan zodat we niet weten wie de schreeuwers zijn, dat kan dus iedereen om ons heen zijn.
Joodse studenten en docenten op universiteiten worden in ons land geïntimideerd en uitgesloten. Israëlische studenten vertrekken uit Nederland vanwege de onveiligheid.
Ik vertel alleen aan mijn kinderen over het prachtige concert van Ishay Ribo.
Dit zijn slechts enkele fragmenten uit een wereldwijde ontwikkeling van uitsluiten en dreiging.
Alles is sinds 7 oktober, ook hier, zo veranderd.
Ik verzwijg nu wie ik ben.
Niet te geloven zo kort na de holocaust zijn de joden weer het slachtoffer! Sterkte!
Woon in Limburg, sjonge jonge, wat zijn we afgegleden in Nederland. Hier in Limburg merken wij er niet veel van. Helaas, moet ik zeggen, denk ik toch dat het te maken heeft met de komst van de grote hoeveelheden moslims in Nederland, maar ook jarenlange linkse ontkennende politiek. Omdat de Islam een agressieve, onderdrukkende religie blijkt, zijn de meeste Nederlanders “stil”. Hen is nu al door de aard van die religie het zwijgen opgelegd. Ook media zijn bang. Het gevolg is het niet publiceren van moslims onwelgevallig nieuws. Anti-Israël nieuws wordt daarentegen maar wat graag en zonder herkomstcontroles de ehter in gestuurd. Het is heel erg dit. En er zijn maar weinig mensen die er wat van (durven) zeggen. Dit…
Zit in Israel en op afstand, kan alleen zeggen - houd de moed erin. Je bent welkom in Israel, voorgoed, maar ook alleen voor het "halen van een frisse neus"
Dag Marcia, ja, teleurstellend, herkenbaar. Maar je krijgt er ook nieuwe vrienden bij hopelijk.
Wij hebben elkaar een paar maanden geleden ontmoet op het Museumplein.
Sinds 7/10 ben ik me veel meer in de kwestie gaan verdiepen en sta 100 % achter Israël.
Ik kan je begrijpen maar wens niet toe te geven aan het onderdrukken van mijn afkomst.
Dit heeft mijn mispoge eerder moeten doen en vele van hun is slecht afgelopen.
Mocht je eens willen praten en willen brainstormen over wat veilig is staan we altijd klaar.
Trouwens de mensen die je nu links laten liggen waren toch geen echte vrienden.
Heorge