Foto GPO
Honderd dagen zijn verstreken sinds het leven stopte, de lucht donkerder werd en wij allemaal werden blootgesteld aan een kokend en schokkend hart van angst en verschrikkelijke haat dat op ons viel.
Honderd dagen oorlog die onrechtvaardig is, en een test voor de hele natie. Een test van moed, dapperheid, vastberadenheid, rechtvaardigheid, kracht, wederzijdse garantie, eenheid, de toewijding die we hebben als samenleving en de waarden en principes die ons als natie definiëren.
In deze moeilijke tijden kunnen we niet anders dan nadenken over het offer van onze zonen en dochters, de gevallenen en de gevallenen, de burgers en degenen die het uniform dragen. Hun opoffering, hun moed, hun liefde voor het leven en hun toewijding aan de idealen die wij dierbaar zijn, zijn een bewijs van de kracht die in ons hart woont. We mogen en kunnen de ontvoeringen en de ontvoerden niet vergeten, zelfs niet voor een moment. Het is moeilijk om je een moeilijkere en ondraaglijkere reis voor te stellen dan de reis van de families wier dierbaren in handen zijn van de Hamas-moordenaars. We bidden allemaal voor het gewicht van de woorden van de profeet: "En breng dochters en zonen terug binnen onze grenzen".
We zullen ook rouwen om het verlies van het onbekende en de lust voor heldenmoed en de heiligheid van de wil en de toewijding van de ziel die omkwam in de zware strijd. We zullen nog steeds huilen om de levens van velen, te veel, die werden beroofd door een wrede hand – slachtoffers van monsterlijk en ongebreideld antisemitisch geweld. We herinneren ons echter dat we zelfs in de donkerste uren getuige waren van de grootsheid van geest, moed, veerkracht en mededogen die ons als volk hebben opgebouwd. Aan de oneindige Israëlische geest die weigert gebroken te worden. We hebben inderdaad een ernstige en pijnlijke fout begaan toen we er niet klaar voor waren – maar de grootste fout is die van de vijand.
De vijand wiens ‘grote helden’ peuters, ouderen, meisjes en jongens vermoordden, afslachtten, verkrachtten en afslachtten, huizen in brand staken en de ergste misdaden tegen de menselijkheid begingen. Een vijand die vernietiging en rampspoed over zijn steden en zijn volk bracht. Een vijand wiens boek van Hitler – ‘Mein Kampf’ – trots in de kamers van zijn huis staat, en wiens kampen kampen waren van moorddadige hersenspoeling en blinde haat.
Een vijand die dacht dat hij ons kende en de moed van onze zonen en dochters onderschatte totdat hij met eigen ogen zag hoe “een volk als een wolf zal opstaan en Kari zal opstaan”.
De heroïsche krachten van ons volk kwamen op een verbazingwekkende manier tot uiting. We hebben de ‘Tiktok-generatie’ gezien en hier is ‘een oude generatie, een zeldzaam volk in Oz, van weleer’, wiens heldenmoed in de annalen van Israël zal worden gegraveerd. Ik ontmoette de jagers, met de commandanten aan het hoofd van de strijdkrachten - gegoten uit staal, strevend naar contact, zwerend "niet meer!"; We zien allemaal de enorme omvang van de geëvacueerde gemeenschappen en families, de moed van onze gewonden in de ziekenhuizen, het geloof en de brandende trots van de nabestaanden, het vrijwilligerswerk en de wederzijdse garantie in de Israëlische samenleving – zowel Joden als Arabieren, de vastberadenheid van onze bondgenoten. staat ons bij - geleid door de Verenigde Staten, het jodendom in de diaspora staat ons bij Als één man met één hart, soms met persoonlijk risico. Niemand kan de mensen vertellen dat dit zijn zonen en dochters zijn; Niemand zal in staat zijn om ons verenigde volk te bereiken.
Hoewel de oorlog uitbrak in een van de meest gepolariseerde periodes in onze geschiedenis, en hoewel de vijand hoopte dat de terroristische aanval de kloven zou verdiepen en het Israëlische bondgenootschap zou verzwakken, kozen wij voor het leven, wij kozen voor een bondgenootschap tussen ons. We kozen ervoor om ons onmiddellijk te verenigen en samen, schouder aan schouder, te vechten voor het heden en de toekomst van ons gemeenschappelijk huis.
Helaas is het moeilijk om niet te zien dat er mensen zijn die er op dit moment voor kiezen om terug te keren naar het haatdiscours dat hier tot 6 oktober de boventoon voerde. Elke terugtrekking naar deze regio’s van polarisatie bedreigt ons rechtstreeks: onze veiligheid, ons leven. Je mag altijd kritiek leveren, soms moet je ruzie maken – het is een duidelijk onderdeel van ons DNA, maar het is tijd om de debatten en discussies op een verantwoorde manier te voeren, om onze saamhorigheid te bewaren, om te onthouden dat we één volk en één land zijn.
Hamas mag de strijd om de Israëlische eenheid niet winnen. Dit geldt voor ons allemaal, en zeker voor de gekozen functionarissen en de leiding. Leiderschap tijdens oorlog betekent verantwoordelijkheid voor de Israëlische cohesie, die de basis vormt voor de overwinning. Wanneer onze broeders en zusters hun ziel aan het front opofferen, moeten we boven de campagnes uitstijgen, boven de kleinzielige politiek en het verdeeldheid zaaiende en giftige discours – zowel over de dag ervoor als over de dag erna – en moeten we luisteren naar de roep van onze kinderen die eis: "In plaats van ons te zegenen dat we in vrede naar huis kunnen terugkeren, laten we in vrede naar huis terugkeren - vrede in ons".
Ondanks de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd, twijfel ik er niet aan dat we sterker en vastberadener dan ooit uit de schaduw van de campagne zullen komen. Samen zullen we als één natie de duisternis overwinnen, uit de as herrijzen, bouwen, planten en zaaien, mezoeza’s vestigen, elke hel in een hemel veranderen zoals we altijd hebben gedaan, en een toekomst van hoop en voorspoed creëren voor ons volk, onze land en de hele regio – een land dat het offer van de gevallenen waardig zal zijn, de geest van de slachtoffers zal verheffen en onze toewijding zal weerspiegelen om een baken van hoop te plaatsen, voor ons en voor de hele mensheid.
Onze vijand had het mis. De geest van het volk Israël won altijd. Onze geest zal deze keer ook winnen.
Comments