Wie bewaakt nog de grens - een column van Marcia van Gelderen

Screenshot video

De afgelopen weken werden bij mij gekenmerkt door een voortdurend alert zijn op ‘wat er nou weer gebeurt’.

Ik was niet in staat hierover te schrijven, voelde me overvallen door een verlammende machteloosheid bij het telkens aanschouwen van het antisemitisme dat dagelijks , overal , opduikt en gewoon getolereerd wordt (‘het zijn demonstranten’ als het om antisemieten gaat), vergoelijkt (‘het ene leed is niet erger dan het andere leed’) en gelegitimeerd wordt (‘het recht op demonstratie is een grondrecht dat wij respecteren’).

Ik kan u ontelbaar veel voorbeelden geven maar zal u sparen, u heeft ze vast allemaal voorbij zien komen.  Het is godgeklaagd wat er opduikt aan antisemitisme in ons, voorheen veilige, land. 

Anderzijds is het niet vreemd dat dit nu gebeurt. 

Sinds 7 oktober wordt aan alle kanten van onze democratie getornd, geknaagd en geknabbeld en in plaats dat dit ferm wordt begrensd lijkt de grens over wat toegestaan wordt steeds weer een stukje opgeschoven naar ‘niet begrenzen’ en ‘meebewegen’ met de hordes schreeuwers die zich ‘pro-Palestina strijders’ noemen.  Nederland poldert er op deze manier al maanden, opportuun, lustig op los bij dreigende escalaties.  Het einde hiervan is helaas nog niet in zicht.

Integendeel. 

De bestuurders en overheid bewegen weliswaar angstvallig mee met de provocateurs, querulanten en pro- Palestina activisten, die dit op hun beurt maar al te goed beseffen en hier slim op inspelen door de grenzen steeds verder op te zoeken. Hun acties worden steeds openlijker en meer intimiderend: de activisten beschermen zich nu zelfs net als de Hamas Psychopaten met doeken voor hun gezicht, en de demonstraties verspreiden zich over het land en worden steeds luidruchtiger, massaler en dreigender.Individuele Joden worden geïntimideerd en bedreigd, een Israëlische filmvertoning werd gisteren belemmerd, Israëlische producten worden 'bestickerd' om te voorkomen dat men ze koopt.

En dan noem ik nog niet eens alle andere acties die de afgelopen week plaatsvonden.Het meest zorgelijk hierbij is echter toch dat voortdurend meebewegen van de bestuurders en de overheid, want dat leidt ertoe dat ze op dit moment zelfs geen grenzen meer stellen.

Integendeel, ze gaan de burgers ‘uitleggen‘ dat het allemaal niet zo erg was (zie de reactie van Halsema na de opening van het Nationaal Holocaustmuseum) en loochenen de realiteit. Of ze rationaliseren of ontkennen wat er in feite gebeurt (denk aan de reactie van de bestuurders na de herdenking van de Februaristaking). Het bestickeren van Israëlische producten wordt niet bestraft, de filmvertoning gaat niet door, het komend optreden van Lenny Kuhr wordt misschien gecanceld door de schouwburg.  

Individuele bestuurders en overheid loochenen hiermee naar ons, de burgers, wat er gebeurt aan dreigende agressie, ontkennen de heftigheid ervan, rationaliseren het weg, zeggen dat ‘het niet mag en vervelend is, maar ja…’  Men geeft domweg niet thuis. Dit maakt een immens machte- en krachteloze indruk.  Dúrven ze misschien geen grens (meer?) te trekken, durven ze niet meer te begrenzen?

Weet u nog hoe minister van de Wal thuis werd opgezocht door boze boeren of hoe minister Kaag met fakkels werd opgewacht? Het schreeuwende publiek van de pro-Palestina beweging heeft weliswaar andere adepten, die blokkeren (nog) geen snelwegen.  Maar ze bezetten wel veel stations in Nederland met vlaggen, trommels en luid gejoel. En deze schreeuwende kuddes activisten groeien in aantal, hun geluid wordt steeds luider en dreigender. Ik zou me, als burgemeester of politicus, hierover ook niet prettig voelen, zeker niet als ik dit als enige, of eerste, bestuurder zou moeten gaan begrenzen.

Zelf word ik bang voor dit voortdurende meebewegen van bestuurders met de provocateurs en activisten. Waarom wordt er niet gehandhaafd? De morele grens vervaagt. En goed en fout, wat mag wel in ons land en wat mag niet, vervaagt daarmee ook.  Er is een situatie ontstaan waarin, uit angst voor escalatie, de morele ondergrens over wanneer en hoe ingegrepen moet worden door bestuurders, is vervaagd.  Of laat ik voor mezelf spreken: ik zie dat er naar Joden een onverdraagzame, zeer kort door de bocht, en vaak ronduit antisemitische houding is ontstaan die inmiddels volkomen geaccepteerd is. Joden moeten niet zeuren, niet zo slachtofferig doen, ze hebben het allemaal over zichzelf afgeroepen, en ze moeten niet meteen beginnen over antisemitisme als er problemen ontstaan. 

Joden ageren niet op straat, bezetten geen stations, dreigen niet en schreeuwen en toeteren niet in optocht door de straten. Van ons valt niet veel, zeg maar rustig niets, te vrezen. En steeds weer wordt Israël in diskrediet gebracht en belicht als dader. Niemand heeft het over de gijzelaars, en 7 oktober.  Victim blaming heeft dat in de psychologie. Een slachtoffer wordt de schuld toegedicht van wat hem/haar is aangedaan.  Maar dit terzijde.

Palestijnse groepen daarentegen, of mensen die het voor de Palestijnen opnemen, wordt geen strobreed in de weg gelegd. Ze mogen iedereen altijd en overal lastig vallen met hun vervelende, intimiderende demonstraties, worden hierbij zelfs nog geëscorteerd en beveiligd door politie, en krijgen overal spreektijd en aandacht om te vertellen over zielige kinderen in de Gazastrook, de filmpjes die al maandenlang door Hamas worden verspreid met hun leugens en bewerkte beelden over ‘honger’ in Gaza, en de leugens in de media over Israël vinden gretig aftrek op werkelijk alle nieuwszenders. Het kan allemaal en wordt niet begrensd, het krijgt geen consequenties.

U begrijpt: mij wordt er veel te weinig begrensd. Méér graag, véél meer grenzen stellen is mijn hartenwens. Het zal misschien in aanvang gekrakeel en gedoe, theatrale gekwetstheid en gemanipuleer geven bij de querulanten en beroepsprovocateurs die tot nu toe hun goddelijke gang kunnen gaan met het produceren en verspreiden van haatberichten, het aanzetten tot Jodenhaat en antisemitisme. Maar het zal ook voor velen van ons, de andere burgers in Nederland, veiligheid betekenen.

Daarom: bestuurders, politici, wees moedig!! Dóe waarvoor u bent aangesteld of bent gekozen en zoek in godsnaam de grens op bij deze lui die nu zo‘n misbruik maken van onze democratie en de goedgelovigheid van velen onder ons. Pas als die morele grens weer bewaakt wordt, kan respect en veiligheid in Nederland weer zijn intrede doen.