Screenshot YouTube
Een paar weken geleden droomde ik over een lied, een prachtige melodie, die de hele droom aanhield en op de achtergrond meezong met alles wat zoal in een droom gebeurt .
Het geheugen is ondoorgrondelijk, dat bleek maar weer toen ik me bij het wakker worden de film bij deze muziek herinnerde en deze terugvond op youtube: https://www.youtube.com/watch?v=1aIyZnFbOu0 .
Mocht u het nog niet kennen, luister er enkele keren naar, het is heel mooi gecomponeerd en mag wat mij betreft veel vaker overal gezongen worden, bijvoorbeeld ook in demonstraties. Want dit is toch waar het voor Israël allemaal om draait, dat de gegijzelden naar huis komen?
Daarna heb ik dit minstens 15 keer beluisterd, het blijft ontroeren. Het besef dat dit acht maanden geleden werd opgenomen maakt het extra verdrietig.
Het weekend erna kreeg deze muziek een nog wrangere bijsmaak toen de zes vermoorde gegijzelden werden gevonden.
Sinds 7 oktober heb ik me, waarschijnlijk net als u, talloze voorstellingen gemaakt hoe het met de gegijzelden gaat: wat ze meemaken, hoe ze eraan toe zijn, hoe ze zich voelen. Wat er misschien wel, en hopelijk vooral niet, met hen gebeurt. Aanvankelijk was mijn grootste angst dat de vrouwen hoogzwanger uit die vreselijke tunnels zouden komen, nu realiseer ik me dat het allemaal nóg erger kan.
Ik wil u niet besmetten met mijn angstige fantasieën dus houd hierover mijn mond.
In Nederland is men helemaal niet bezig met de gegijzelden. Tot mijn grote frustratie, immers woorden doen er ontzettend toe, worden de gegijzelden zelfs vaak de gijzelaars genoemd.
Hoe haal je het in je hoofd?
Alsof Israël gijzelt.
Niets is minder waar.
Het is exemplarisch voor de gevolgen van de vervuiling en eenzijdige berichtgeving van Hamas en Al Jazeera in de westerse media. Zij weten het beeld van Israël smerig te manipuleren en maken overal met hun tranentrekkende en op sentimenten inspelende berichtgeving Israël tot de agressor die het helemaal niet is.
Mijn razernij hierover maakte de afgelopen maanden uiteindelijk plaats voor machteloze woede, waardoor het me niet meer lukte te schrijven.
Tot gisteren.
Toen ontploften piepers bij talloze Hezbollah-terroristen (dat zijn louter mannen die ook nog eens erg op elkaar lijken met hun getrimde snorren en baarden) in Libanon, vandaag volgden ook nog talloze portofoons.
Ik knapte helemaal op en gaf me over aan urenlang leedvermaak, intense genoegdoening en blinde trots op de moedige en creatieve Joden die dit voor elkaar hebben gekregen.
Op X waren al snel talloze filmpjes te zien over de ontploffingen, hoe die smerige Hezbollah terroristen ontmand werden. Dat gebeurt er als je een door Israël geïnfiltreerde pieper in je broekzak draagt.
Elk filmpje hierover heb ik gezien.
Indachtig de beelden en gebeurtenissen op 7 oktober is hier nu ietsjepietsje rechtgezet. Hezbollah krijgt na die ruim 8000 raketten naar Israël het afgelopen jaar en de dode Druze kinderen een koekje van eigen deeg.
Het is weliswaar niet Hamas maar het zijn wel Hezbollah terroristen die hun apparaten voorlopig niet meer kunnen gebruiken.
Dat stelt enigszins gerust.
Comments